Οι καιροί της έντασης, της πόλωσης, της διακινδύνευσης είναι
εδώ παρόντες. Το προσφυγικό καθηλώνει την ελληνική κοινωνία και αποκαλύπτει
δυνατότητες, ανεπάρκειες και προοπτικές. Την ίδια ώρα το τρομοκρατικό χτύπημα
στις Βρυξέλλες φέρνει το φόβο και τον θάνατο στο σπίτι του πολίτη της διπλανής
πόρτας σε όλη την Ευρώπη. Φράχτες ορατοί και αόρατοι υψώνονται μπροστά μας,
δεσμά πρωτοφανή για τις εποχές μας, δεσμεύουν το παρόν και το μέλλον μας.
Η ελευθερία, η κρίση και ο στοχασμός, ακόμα και απλές
καθημερινές πράξεις όπως η μετακίνηση ή το ταξίδι, περνάνε από τη σφαίρα του
ατομικού και του δικαιώματος, στην πλευρά της εξουσίας, των όπλων, των
σκοτεινών επιδιώξεων για κατίσχυση.
Καμία εξίσωση
Ο συσχετισμός του προσφυγικού με την τρομοκρατία είναι
άτοπος με όποιο σκεπτικό κι αν γίνεται. Καμία εξίσωση δεν μπορεί να λύσει το
πρόβλημα, καμία διέξοδος δεν μπορεί να προέλθει από δήθεν «πολιτικές» που
εξηγούν τα όσα συμβαίνουν μέσα από πολύπλοκα ιδεολογικά σχήματα και «αποκαλυπτικά»
οράματα δυστοπίας. Όχι, δεν είναι η απάντηση σε όλα ο «καπιταλισμός». Δεν
τέλειωσαν όλα, δεν είναι έρμαιο ακόμα οι άνθρωποι στα χέρια της τρομοκρατίας,
των δουλεμπόρων και των εγκληματιών πολέμου. Όποιος θεωρεί ότι αυτή είναι η
«φυσική εξέλιξη» του κακού που είναι στον πυρήνα του καπιταλισμού, τότε
παραδίδεται, απενεργοποιείται και σταματά να εργάζεται για την εμπέδωση της
δημοκρατίας και την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και παίζει φυσικά
ακριβώς το παιχνίδι της τρομοκρατίας που θέλει να δικαιώνεται στο έλλειμμα
δημοκρατίας των προηγμένων ευρωπαϊκών κρατών. Καμία δημοκρατία με προβλήματα
δεν μπορεί να εξισώνεται με την τυφλή βία, νεοναζιστικών καθεστώτων, όποια
μάσκα κι αν φοράνε αυτά κι όποια κοινωνική δυσαρέσκεια κι αν έρχονται δήθεν να
εκφράσουν.
Διαρκής αγώνας
