Είναι δυνατόν όλος αυτός ο κόσμος γύρω να χρεωκοπήσει; Μπορεί να σταματήσει αυτή η κίνηση της ζωής; Τι άλλαξε τόσο πολύ φέτος ώστε κάποιοι πολύ μακριά από 'δώ να σχεδιάζουν τη διάλυση της χώρας;
Στο τραπέζι έχουμε καφέδες και νερά και δύο βιβλία. Τον "Γερμανό μουτζαχεντίν" του Sansal και το παλιό, αδιάβαστο βιβλίο του Νίκου Παναγιωτόπουλου Ο Ζίγκι από το Μάρφαν, και τα δύο από τις εκδόσεις Πόλις.
Φέτος στη Νικιάνα, όλες οι καφετέριες έχουν wi-fi κι αυτό είναι μια αληθινή πρόοδος- ένα κομμάτι της ζωής μας πια είναι και το ψηφιακό μας προφίλ.
Ξέρω, ότι ο χρόνος υποτίθεται δεν μπορεί να κουβαλάει τις έγνοιες της καθημερινότητας, αν θέλει να θεωρείται ελεύθερος κι ότι στις διακοπές πρέπει "να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας". Δεν στέκουν όμως πια, όλα αυτά τα στερεότυπα, γιατί τα έχει διαλύσει όλα ο κερματισμός, η καταστροφή κάθε έννοιας συνοχής. Κι αυτό δεν έγινε φέτος με την κρίση, αλλά έχει πολλά χρόνια τώρα. Κρατάει καιρό ο κερματισμός του όλον, η απόκλιση του χρόνου.
Γι' αυτό και οφείλουμε στον εαυτό μας να διατηρήσουμε όποια πηγή ενότητας μας έχει απομείνει, όποια στέρεα βάση έχουμε ακόμα κάτω από τα πόδια μας.
Καλοκαίρι, είναι ο χρόνος που μας επιτρέπει μία επόμενη σκέψη, μια γενναιόφρονη χειρονομία, ένα ερωτικό χάδι, μια δυνατότητα διαπραγμάτευσης με το επέκεινα. Και οι αυθεντικές σκέψεις, τα αληθινά χάδια και οι χειρονομίες της συμπάθειας, δεν χωράνε ούτε στο life style των διακοπών, ούτε στα συνθήματα της εποχής για όλα όσα χάσαμε...
