Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Εκεί έξω χιονίζει


Φύση είναι εκεί που δεν θέλουμε να ζήσουμε ποτέ. Πόλη είναι εκεί που νιώθουμε ασφάλεια. Εκεί που πατάμε άσφαλτο, εκεί που αναπνέουμε καυσαέρια, εκεί που λυγίζουμε από τις άστοργες ματιές. Μα πάνω απ’ όλα, πόλη είναι εκεί που σέρνεται η "ασφάλεια". Μένω στην πόλη γιατί εγώ την έφτιαξα, είναι κομμάτι δικό μου. Γι’ αυτό και μοιάζουμε τόσο πολύ πια, γι’ αυτό και ασχημαίνουμε από κοινού όσο περνάν τα χρόνια. Μια ασφαλής ασχήμια...
Πέρα, εκεί στα βουνά, εκεί που χιονίζει τους χειμώνες, είναι ένας άγνωστος κόσμος. Εκεί ζει ο άλλος μας εαυτός, ο άγριος, ο φυσικός. Κάποτε ήμασταν παιδιά της θύελλας και των κεραυνών. Τότε που κλέβαμε τη φωτιά από τους θεούς. Κάποτε ήμασταν παιδιά της βροχής και του ήλιου. Σήμερα, κολλημένοι στα δελτία ειδήσεων, προβληματιζόμαστε για τις κλιματικές αλλαγές, ρωτάμε συνέχεια «τι καιρό θα κάνει;» και σχεδιάζουμε ενίοτε τουριστικές εξορμήσεις «στα χιόνια». Κι όταν μας ζορίζει ό,τι δεν καταλαβαίνουμε (από τον καιρό ως τις εξεγέρσεις των παιδιών) λέμε σιγανά: «Τι καλά που είμαστε στο σπιτάκι μας».
Εκεί έξω, χιονίζει…

Στον κάμπο της Ντοβράς, κάτω από τους Ασπραγγέλους στο Ζαγόρι, στις 9 και μισή το πρωί. Μέχρι εκεί φτάσαμε.